IMAGINE #21

Czytając to, polecam: http://www.youtube.com/watch?v=jlaeJ6k75cY


Pewnego dnia chciałam zrobić niespodziankę Zaynowi i pojechałam z nim do studia tatuaży. Na dowód naszej miłości postanowiliśmy zrobić sobie tatuaże na nadgarstku z napisem "Cayn" (Cassie+Zayn). W naszym związku było idealnie. Do czasu..
Po równym miesiącu coś zaczęło się dziać. Zayn często nie wracał na noc, mało ze mną rozmawiał, wogóle mało się widywaliśmy, choć mieszkaliśmy razem. Myślałam, że to tymczasowy kryzys.

-Słuchaj, musimy wyjechać. - zaczął Zayn. - na zawsze..
-Ale dlaczego? Co się stało? - zapytałam zdezorientowana.
-Sam nie wiem. - przeciągnął. - Po prostu musimy wyjechać.
-Ok, tylko wymyślę co powiem rodzinie. - spojrzałam na niego, a jego oczy zrobiły się szklane, zaczął cały drżyć, rozglądał się na boki, unikał kontaktu wzrokowego ze mną. Wiedziałam co się dzieje.
-Ale powiedziałeś "my".. - wyszeptałam.
-Ja i chłopacy.. - odpowiedział pewnie, stanowczo, już bez żadnych łez i rozglądania się na boki.
Udał się na góre, a ja stałam na środku korytarza sama. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Anlizowałam każde jego słowo, ruch czy gest. Nie wierzyłam, że on to robi.. wyprowadza się, zostawia mnie, nie kocha mnie..
Po jakiejś chwili wrócił z dosłownie wszystkimi jego rzeczami. Postawił walizki przy drzwiach i podszedł do mnie. Spojrzał na mnie i widać było, że powstrzymuję łzy.
-Jak chcesz możesz tu zostań. - oznajmił próbując położyć swoją rękę na moim policzku.
-Chyba sobie żartujesz! - wykrzyczałam odsuwając się od niego. Zeszłam wzrokiem na jego nadgarstek. Gdzie się podział jego tatuaż?
Chwyciłam jego rękę i przybliżyłam ją do siebie, by móc lepiej ujrzeć puste miejsce. Z moich oczy napłynęły łzy. To już koniec, na prawdę koniec! On mnie nie kocha, dlatego odchodzi.
Puściłam jego rękę i schowałam twarz w dłoniach. Poczułam tylko lekkie ciepło na ramieniu, które zaraz zniknęło, wraz z odejściem Malika. Zabrał wszystko i wyszedł.
Mijały dni, tygodnie, miesiące. Nie wychodziłam ze swojego rodzinnego domu. Nie miałam siły, by zostać w ich domu. Wiele razy próbowałam nawiązać z nimi kontakt, ale na marne. Znalazłam jedynie stary e-mail Liama.
Pisałam do niego codzinnie prosząc by wrócili. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że on i tak tego nie odczyta. W jakimś stopniu było mi lepiej, bo zwierzałam się mu w wiadomościach. Z nikim innym nie rozmawiałam.
Po równo 5 misiącach, rodzice namówili mnie bym wyszła do ludzi, bym zaczęła na nowo żyć.. bez Zayna. Przez jakiś czas stawiałam opór, ale w końcu zrozumiałam, że on NIGDY nie wróci.
Pierwszy raz po tak długim czasie wyszłam do sklepu. Wracając do domu wpadłam na jakiegoś chłopaka. Wszystkie moje zakupy spadły na ziemie i wszystko się rozwaliło. Chłopak był na tyle miły, że poszedł ze mną do sklepu
i kupił wszystkie rzeczy, które zniszczył. Odprowadził mnie do domu i tak zaczęła się nasza znajomość. Spędzałam z nim każdy dzień. Robiłam z nim mnóstwo rzeczy. Zwierzałam mu się, jak nikomu innemu. Z dnia na dzień
stawaliśmy się sobie bliższi. W końcu pojakimś czasie pojawiły się pierwsze pocałunki, wspólne wieczoru, chodzenie za rękę, przutulanie. Jednak nie potrafiłam, nie chciałam usunąć jedynej pamiątki po Zaynie na moim nadgarstku.
Z Mike było mi dobrze, przy nim mało myślałam o Zaynie. Niestety on nie mógł znieść tego, że nie usunę tatuaża. Zostawił mnie. I znów wszystko wróciło. Wiedziałam, że nie dam rady żyć bez mulata. Miałam myśli samobójcze, bo
po co żyć jak nie ma się dla kogo, po co żyć jeśli zostało się tak skrzywdzonym? Zdecydowałam się jednak zamieszkać w domu chłopaków. Jeśli miałam się dobijać, to lepiej jeszcze bardziej. On i tak nie wróci, nie przytuli mnie,
nie pocałuję, nie podtrzyma na duchu, nie zapewni mi bezpieczeństwa, nie powie jak bardzo kocha, jak mu zależy, jak nie chcę mnie stracić.. boże, dlaczego to wszystko się tak potoczyło?
Pewnego wieczoru leżąc na naszym kiedyś wspólnym łóżku patrzyłam na poduszkę obok. Była sztywna i zimna. Zawsze leżał tam on, zawsze się uśmiechał, gdy tylko otworzyłam oczy. A teraz? Teraz było inaczej. Wszystko było inne
bez niego. Otwierając zaspane oczy nie widziałam go już, nie widziałam tego jak pięknie się do mnie uśmiecha. W końcu zdecydowałam się przerwać moje cierpienie. Zeszłam na dół i połknęłam wszystkie możliwe tabletki, połykając
je wódką. Po godzinie, dwóch wszystko zaczęło działać. Kręciło mi się w głowie, mazał mi się obraz, chwiałam się na wszystkie możliwe strony. Zrobiło mi się gorąco. Położyłam się na kanapie i zamknęłam oczy.

IMAGINE #20

Więc jest jakiś tam imagin, z którego zrobiło się lekkie opowiadanie. Jest już może lepiej, ale to wciąż nie to. Wciąż nie są to te dobre imaginy co wcześniej. No cóż.. może trzeba czasu, aby wena powróciła. :)

+ zaczęłam pisać w 1 osobie.


-No proszę was, chłopaki. Niech któryś z was skoczy mi tu obok do sklepu. - powiedziałam już całkiem zrezygnowana. Siedzieliśmy wszyscy na ogrodzie obżarci grillem jak nigdy. Nikomu nie chciało się ruszyć dupy, ale w końcu
dałam radę namówić moje wielkie gwiazdy ze zespołu one direction. Przyjaźnię się z nimi od czasu x factor.
-Ja pójdę! - wykrzyczał Niall, który od razu wstał i rozciągnął swoje mięśnie.
-No to ja też pójdę.. - przeciągnął Liam. - Louis chodź z nami!
Spojrzałam na Harrego, który od jakiegoś czasu dziwnie zachowuję się w moim towarzystwie.
-Harruś, pójdziesz z nimi bo jako jedyny będziesz wiedział co mi kupić? - zapytałam najmilej jak potrafiłam i zrobiłam maślane oczka.
-Oczywiście! Dla Ciebie wszystko.. - spojrzał na mnie i jakby się zawiesił. Louis musiał go pociągnął za rękaw i poszli. Zostałam sama z Zaynem. On tak samo jak Harry zachwouję się inaczej.
Wyciągnęłam z torebki papierosy i zapaliłam jednego. Kątem oka widziałam jak Malik mi się przygląda.
-Ty i twoje palenie.. - zaśmiał się pod nosem i spojrzał w podłogę.
-Nie jestem idealna. - uśmiechnęłam się do niego i co jakiś czas zaciągając się patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Poczułam coś, co od jakiegoś czasu jakby chciało się wydostać czy coś.
-Dla mnie jesteś.. - spojrzał na mnie zmieszany i zaczął brzybliżać się do mnie. Robiłam to samo. Trwało to tak długo. Byliśmy strasznie ostrożni. Dyszałam głośno i nie równo niczym Bella ze zmierzchu. Byliśmy już w takiej pozycji
http://www.google.pl/imgres?um=1&hl=pl&biw=1517&bih=741&tbm=isch&tbnid=-3Qooa7S1nSqcM:&imgrefurl=http://twilight-newmoon.bloog.pl/&docid=hmKB8LRvs34BgM&imgurl=http://www.kozaczek.pl/img_users/1243362961.jpg&w
=400&h=300&ei=ahuwT_jxOe3Z4QSywtmkCQ&zoom=1&iact=hc&vpx=795&vpy=142&dur=1091&hovh=193&hovw=258&tx=112&ty=105&sig=101172459853599258132&page=1&tbnh=130&tbnw=170&start=0&ndsp=39&ved=1t:429,r:5,s:0,i:78
gdy nagle usłyszeliśmy krzyki chłopaków, którzy już wchodzili do ogrodu. Szybko odsunęliśmy się od siebie. Spojrzałam tylko nieśmiało na niego, ale zaraz odwróciłam wzrok w drugą stronę. Stanął obok mnie uśmiechnięty Harry
z ibupromem w ręku. Podał mi jedną tabletkę i wodę. Połknęłam i siedziałam cicho, podczas gdy oni zawzięcie o czymś dyskutowali. Jedynie Malik siedział na stole obok mnie i chyba również nie wiedział jak ma się zachować.
-Dobra, ja już idę do domu. - chwyciłam torebkę i zeszłam ze stołu. Popatrzyłam na nich wszystkich i lekko się uśmiechnęłam.
-To ja Cię odprowadzę. - powiedział Harry. Spojrzałam na niego zdzwiona bo przecież robi to codziennie od jakiegoś miesiąca.
-Nie Harry, nie musisz.. znowu. - uśmiechnęłam się sztucznie, bo na prawdę źle się czułam i nie chciałam żeby ktokolwiek mnie odprowadzał.
-Ale to żaden problem. - nie wiem czy udawał czy na prawdę był taki głupi. Naprawde było widać moją niechęć do tego pomysłu no, ale na szczęście uratował mnie Liam.
-Słuchaj Hazza, zaraz będzie tu Paul bo chciał z Tobą porozmawiać, więc chyba musisz zostać. - spojrzeliśmy wszyscy na loczka i zaczęliśmy kręcić głowami potwierdzająco. Harry już miał coś powiedzieć, ale odezwał się Zayn.
-No to ja ją odprowadze. - wzruszył ramionami i spojrzał na mnie. No jeszcze tego brakowało.
-O, dobry pomysł. Idź z nią. - powiedział Louis.
Przewróciłam oczami i ruszyłam do wyjścia. Szliśmy tak na najbardziej bogatej dzielnicy, między wielkimi pięknymi domami. Panowała między nami niezręczna cisza. Nagle doszliśmy do przestanku.
-Chyba pojadę busem. - szybko podbiegłam do rozkładu jazdy. Jak na złość o tej godzinie nic nie jechało.
-Więc jednak nie. - zaśmiał się Malik.
Szliśmy nadal w ciszy, w końcu zdecydowałam się ją przerwać.
-Nie powinnieneś mnie całować. To nie było na miejscu.. - patrzyłam cały czas przed siebie.
-Ale chciałaś tego tak samo jak ja. - oznajmił pewny siebie.
-To było odruchwe. - zaprzeczyłam.
-Czyli czujesz coś do Harrego? - zapytał poważnie.
-Co? - zapytałam już poirytowana. Przecież z nimi wszystkimi łączy mnie tylko przyjaźń.
-No nie mów, że jeszcze tego nie zauważyłaś? Harry już od jakiegoś czasu chodzi zakochany w Tobie, podobnie do mnie.. - spojrzał na mnie i zatrzymał mnie za rękę. Stanęłam na przeciewko niego i tak patrzeliśmy sobie w oczy.
-Słuchaj, dobrze wiesz, że łączy mnie z wami przyjaźń i nie chcę się wiązać z żadnym z was. Bo doskonale znasz moją teorię ; najpierw przyjaźń, potem związek, a po związku nic, zupełna pustka. A ja potrzebuję przyjaciół. - moje
oczy zrobiły się szklane. Spuściłam na chwile wzrok.
-Ale gdybyś była ze mną nie musielibyśmy niczego kończyć. Zrobiłbym wszystko żebyśmy byli ze sobą zawsze.. -  chwycił mój podbródek i znów był niebezpiecznie blisko. Szybko obróciłam głowę w drugą stronę i nerwowo się
zaśmiałam.
-Nie mów tak jakbyśmy zaraz mieli się pobierać. - właśnie zrozumiałam, że to co powiedziałam nie jest odpowiednie do zaistniałej sytuacji, ale na szczęście nie musiałam się tłumaczyć i ciągnąć dalej tego tematu, bo doszliśmy pod
mój dom.
-Mogę wejść? - zapytał mulat.
-Zayn.. - przeciągnęłam. - nie wydaję mi się to dobrym pomysłem. Źle się czuję, nie mam ochoty z nikim spędzać teraz czasu. - stałam przy bramie i coraz bardziej się w nią wbijałam, ponieważ Zayn znowu się przbliżał.
-Nieee. - wyszeptałam mu do ucha, a ten się odsunął. Uśmiechnęłam się lekko i weszłam do pustego domu. Położyłam się spać. Obudził mnie dźwięk smsa.
- "Musimy porozmawiać. Mogę wpaść?" - był od Harrego.
-"A nie możesz mi napisać o co chodzi?" - odpisałam.
-"Nie. Zaraz będę" - wstałam i w międy czasie zrobiłam sobie coś do jedzenia, gdy położyłam je na stole i już miałam zacząć jeść rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyłam je, a przede mną stał Harry z pizzą i z 3 filmami.
-Ludzka Stonoga, Paranormal activited lub krwawe walentynki? - zapytał uradowany.
-Harryyyyyyyyyy, no.. - załamałam się. Czy do niego nie dociera, że chcę być sama?
Wrr, już dla świętego spokoju wpuściłam go. Wróciłam do jedzenia płatków. Nagle dostałam kolejnego smsa
-"Mi powiedziałaś, że chcesz być sama, ale z Harrym to się umówiłaś!" - był od Zayna. Nie miałam już nawet siły ani ochoty na odpisywanie i tłumaczenie się mu.
Zaczęliśmy oglądać krwawe walentynki. Byłam tak zmęczona, że już powoli zasypiałam.
-Zayn ma lepiej.. - ni stąd, ni z owont powiedział tak Harry. Zrobiłam skrzywioną minę i spojrzałam na niego.
-No bo on nie wstydzi się mówić co czuję. - spojrzał na mnie nieśmiało. Już miał coś powiedzieć, ale ja mu tradycyjnie przerwałam.
-Harry, wiem co chcesz powiedzieć. Tłumaczyłam to Zaynowi, a teraz Tobie. Łączy nas tylko przyjaźń, rozumiesz? TYLKO. - może to głupie, ale w głębi duszy wiedziałam, że coś z nimi łączy mnie.. coś większego niż tylko przyjaźń,
ale za wszelką cenę nie chciałam do tego dopuścić. Robiło się późno i Harry już się musiał zbierać.
Każdy inny dzień był podobny. Spędzałam dzień to z Harrym, to z Zaynem. Czułam, że coraz bardziej się do nich przywiązuję, moje skryte uczucia rosną. W końcu pewnego dnia skończyłam kontakt z całym one direction. Nie wychodziłam
tygodniami. Musiałam wszystko przemyśleć. Nie rozmawiałam z nikim. Końcu po długim na myślę doszło do mnie co się wydarzyło. Gdy każdego dnia mojej nie obecności z chłopakami, każdy z nich próbował się do mnie dostać, na marne..
Ale tej nocy, gdy ujrzałam stojących Zayna i Harrego postanowiłam z nimi porozmawiać. Przecież nie mogę wiecznie od tego uciekać.
-Co ty sobie wyobrażałaś? Zniknęłaś na jakieś 4 tygodnie bez żadnej wiadomości! Wiesz jak się martwiliśmy. - wykrzyczał wkurzony mulat.
-Przepraszam, ale musiałam wszystko przemyśleć. - rozpłakałam się. Pierwszy raz od jakiś kilku lat się popłakałam.
-Czemu to zrobiłaś? - zapytał spokojnie Harry.
-Bo.. bo ja już nie mam dłużej siły uciekać od was. - otarłam łzy i kontynuowałam - kocham was obydwóch dlatego nie mogę być z żadnym z was. - to co usłyszeli chyba ich wmurowało.
-To już koniec naszej przyjaźni, niestety.. wszystko zepsuliśmy. - otworzyłam im spowrotem drzwi i wskazałam wyjście. Oni tylko skupieni pokiwali głową i wyszli w ciszy. Byli najwidoczniej sszokowani. Od tamtej pory unikałaM kontaktów
z całym one direction. Czasem jak na nich wpadłam, na mieście to chwile pogadałam, ale zazwyczaj Harry i Zayn wgl się nie odzywali.

IMAGINE #19

Przepraszam, że tak długo nic nie było. Po prostu czuję, że wygasam. Nie mam weny, totalna pustka..

Siedzisz z Zaynem na kocu, w wielkim ogrodzie, przed waszym domem. Mieszkasz tam z całym One Direction.

Leżycie wtuleni w siebie i rozmawiacie o swoim wspólnym życiu. W pewnym momencie Zayn zmienił temat:

-Kochanie, mam dla Ciebie niespodzianke. Zaraz wracam. - patrzyłaś na niego z uśmiechem jak kierował się do domu. - połozyłaś się znowu na koc, założyłaś okulary i zamknęłaś oczy, bo słońce tak mocno świeciło.

Zasnęłaś. Obudziły Cię dźwięki twojej ulubionej piosenki. Otworzyłaś oczy, zdjęłaś okulary i ujrzałaś siedzącego Zayna z gitarą przy Tobie, który śpiewał Let me love you. Usiadłaś na poziomie Zayna i wpatrywałaś się w niego, jak

w obrazek. Łzy mimo wolnie napływały Ci do oczu. Gdy skończył grać spojrzał na Ciebie nieśmiało i wyciągnął pierścionek. Byłaś w szoku, nie wiedziałaś co powiedzieć. On zapytał:

-Po prostu żyjmy długo i szczęśliwie? - uśmiechnął się tak uroczo. Wszystkie łzy spłynęły po Tobie jak wodospad. Wykrzyczałaś:

-Tak Zayna, taaaaaak! - wstałaś i rzuciłaś się na niego. Leżałaś na nim, a on na kocu. Patrzyliście sobie w oczy i dawaliście sobie co sekunde krótkiego buziaka. W końcu zapytałaś:

-To może czas na dzidziusia? - przygryzłaś warge i spojrzałaś na niego pytająco. On uradowany przewrócił was tak, że teraz on był nad tobą i odpowiedział:

-Z ust mi to wyjęłaś! - i zaczęliście się namiętnie całować. 

Po jakimś czasie dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży. Ucieszyliście się oboje. Od razu pojechaliście do lekarza i tam dowiedziałaś się, że twoja ciąża jest zagrożona. Przez całe te miesiące chudłaś, nie miałaś apetytu prawie wgl 

nie rozmawiałaś z Zaynem. Ciaża miała być najpiękniejszym czasem w twoim życiu, a jednak stała się koszmarem. Dziecko dawało Ci taki ból jakby było jakąś bestią. Malik powoli nienawidził tej istoty dlatego, że zadawała Ci taki ból. 

Pod koniec ciąży twój stan był ciężki. Ledwo co mogłaś chodzić. Kłóciliście się ciągle z Zaynem o to, że poród może Cię zabić. Ty i tak chciałaś urodzić to dziecko. Gdy trafiłaś już na porodówkę Zayn stał przy Tobie i trzymał mocno 

za rękę. Cały czas powtarzał Ci, abyś parła. Na początku jakoś Ci to szło, ale pod koniec nie miałaś już siły. Rodziłaś jakieś 16 godzin. Było ciężko, ale w końcu usłyszałaś, że już koniec. Nagle rozmazał Ci się wzrok. Kręciło Ci się

w głowie. Nie słyszałaś już nic, totalna cisza. Zrobiło się ciemno. Puściłaś rękę Zayna i nie miałaś czucia w żadnym miejscu. Odpłynęłaś. To był faktycznie koniec, twój koniec.. 

Urodziłaś dziecko z zespołem downa. Zayn został z nią sam, sam opiekował się waszą córką. Czuł do niej nie chęć i odrazę. Dużo czasu zajęło mu pokochanie jej. Stanowczo za dużo, ponieważ Blair również umarła. Jej choroba była

zbyt silna by mogła sobie z nią poradzić. Cały czas patrzyłaś na ich życie bez Ciebie tam z góry. Nie mogłaś nic zrobić. Zayn nie mógł sobie poradzić z tym, że stracił najważniejsze osoby w życiu. A przecież mieliście ŻYĆ DŁUGO I SZCZĘŚLIWIE...

IMAGINE #18

Poznałaś Harrego już w pierwszy dzień wakacji, gdy przyjechałaś do Londynu. Wpadliście na siebie w metrze i nie wiadomo dlaczego Harry od razu zaprosił Cię na kawe. Od razu złapaliście wspólny język. Harry zaproponował Ci:
-Słuchaj, bez sensu jest żebyś tłumiła się w hotelu nie znając tam nikogo. Przez ten czas zamieszkasz u nas. Zaraz pojedziemy zawieść twoje bagaże, poznasz reszte i zwiedzimy Londyn. - cały czas zaprzeczałaś, ale on był nie
ugięty. W końcu po jakimś czasie uległaś mu. Gdy już poznałaś chłopaków, tak jak Harry mówił oprowadził Cię po Londynie. Następne dni były podobne. Cały czas byłaś z Harrym. Nie opuszczał Cię na krok. Jeździliście praktycznie
wszędzie. Zaprzyjaźniłaś się z nim. Wtedy pojawiły się pierwsze słowa "Kocham Cię", pierwsze czyny i twój pierwszy raz. Wiązałaś z tym związkiem dużo nadzieje, choć praktycznie rzecz biorąc nigdy nie powiedzieliście sobie, że
jesteście razem. Miałaś 14 lat, a on 18 może dlatego. W Dzień twojego wyjazdu pokłóciłaś się z Harrym:
-Harry, kocham Cię. - powiedziałaś.
-Ja Ciebie też. - pocałował Cię w czoło.
-To znaczy, że jesteśmy razem? - spytałaś nieśmiało.
-Słuchaj.. - przeciągnął Harry - nie wiem.. tzn. nie, nie jesteśmy. - Zmieszany odsunął się od Ciebie. Spojrzałaś na niego pytająco, a on zaczął:
-Sophie, nie wyobrażam sobie być teraz z 14-latką. - odważył się na Ciebie spojrzeć. Rozpłakałaś się.
-Ale jeśli się kogoś kocha to wiek nie ma znaczenia, przecież... powiedziałeś. - załamanym głosem niemal wyszeptałaś.
-Tak, wiem. Przepraszam, że narobiłem Ci nadzieji, ale kiedy się poznaliśmy nie miałam w planach zakochanie się w Tobie. To stało się tak nagle. Gdybyś była starsza to nawet nie pozwoliłbym Ci nigdzie jechać.. - uśmiechnął się lekko.
Lecz ty cały czas płakałaś. Wsatałaś z ławki, która znajdowała się przed lotnieskiem. Chłopak również stanął, a ty chwyciłaś go za rękę. Wytarłaś łzy i powiedziałaś:
-Przylecę tu za 4 lata, gdy już będę miała 18 lat. Wtedy będziesz wstanie ze mną być? - jego mina spoważniała. Odpowiedział:
-Wtedy tak.. - nie chciał patrzeć Ci w oczy. Obróciłaś jego głowę tak, by spojrzał w twoje przepełnione bólem i miłością oczy. Patrzeliście na siebie, nagle usłyszałaś komunikat, że zaraz twój samolot odlatuję. Wzięłaś do ręki walizke
i powiedziałaś:
-Więc obiecaj mi, że będziesz na mnie czekać. - znowu zaczął rozglądać się na boki, ale znowu spojrzał na Ciebie i z jakimś dziwnym poirytowaniem odpowiedział:
-Obiecuję. - objął rękoma twoją twarz i ostatni raz dzisiaj wasze usta się złączyły w pełen namiętny pocałunek. Minęło 4 lata. Przez ten czas sporadycznie pisałaś z Harrym. Byłaś już w drodze na lotnisko, gdy nagle dostałaś telefon
o nagłej śmierci twojej mamy. Szybko wróciłaś do domu i spędziałaś w nim kolejne 4 lata pogrążona w depresji. Gdy już minęło 8 lat byłaś już całkiem zdrowa poleciałaś do Harrego. Mieszkał nadal w tym samym miejscu. Zapukałaś
i otworzył Ci drzwi właśnie on. O dziwo poznał Cię. Stał w murowany i patrzył się, tylko patrzył. Byłaś mocno zdenerwowana. Po kilku minutach ciszy powiedziałaś:
-Wróciłam. - próbowałaś wydusić z siebie uśmiech, ale na marne. Harry wrócił już do siebie i odpowiedział:
-Nie wiedziałem, że 4 lata oznacząją tak na prawdę 8 lat. - podkreślił  to "8 lat". Nagle usłyszałaś jakiś damski głos dochodzący z domu. Do Harrego podeszła zgrabna blondynka i objęła go od tyłu. Zapytała:
-Kim ona jest? - a Harry odpowiedział:
-Moja dawna znajoma. - zabolało Cię to, cholernie. Rzuciałaś w jej stronę żałosne "Hej", a ona odeszła. Harry bez namysłu wziął kurtkę i wyszedł przed dom. Chwycił Cię w tali i zaprowadził do samochodu. Ruszyliście do parku, waszego
ulubionego miejsca. Usiedliście na waszej również ulubionej ławce. Panowała cisza. Każde z was patrzyło w innym kierunku. On w podłogę, a ty obserwowałaś każdą osobę w tym miejscu, oprócz Harrego. Nagle powiedziałaś:
-Gdy skończyłam 18 lat już byłam w drodze na lotnisko, ale dowiedziałam się przez telefon, że moja mama nie żyję. Popadłam w depresje. Walczyłam z nią 4 lata. Jak wiesz, ona była najważniejszą osobą w moim życiu. Strata była
zbyt silna, by zostawić tate i rodzeństwo i przylecieć tu do Ciebie. - łza poleciała Ci po policzku. Mimo, że minęło już tyle lat dla Ciebie wciąż to była świeża sprawa. Harry objął Cię swoją ręką i powiedział:
-Tak bardzo mi przykro. - wtuliłaś się niego, a on kontynuował - czekałem na Ciebie te 4 lata. Odpychałem każdą dziewczynę, która w tamtym okresie do mnie zarywała. Ale gdy minęły one pomyślałem, że znalazłaś kogoś lub po
prostu o mnie zapomniałaś. Szybko podniosłaś się na wysokość chłopaka i wykrzyczałaś:
-Harry, nigdy bym o Tobie nie zapomniała. - Objełaś jego twarz i lekko musnęłaś go swoimi ustami. Ten od razu odwrócił głowę i powiedział:
-No i wtedy pojawiła się Emma. - wyszeptał.
-No tak.. - przeciągnęłam. - Czyli to ostatecznie koniec? - łzy napłyneły Ci do oczu.
-Przykro mi. - chwile jeszcze patrzył na Ciebie zapłakaną. Po kilku minutach ciszy przybliżył się do Ciebie i pocałował w czoło. Odszedł. Nigdy już nie widywałaś się z Harrym.

IMAGINE #17

Właśnie dzisiaj mija wasza 3 rocznica związku z Zaynem. Wybraliście się na Bahamy do klubu. Cały czas siedzieliście przy barze, rozmawialiście, śmialiście się. Jednym słowem flirtowaliście. W pewnym momencie dostał jakiegoś
sms i od tamtego czasu cały czas podczas rozmowy rozglądał się na boki wogóle nie patrząc na Ciebie, wogóle Cię nie słuchając. Nagle Zayn powiedział:
-Słuchaj kochanie, idę do łazienki. Zaraz wracam. - Pocałował Cię w czoło i odszedł. Ty szczęśliwa zamówiłaś sobie kolejnego drinka i czekałaś na chłopaka. Mijały sekundy, minuty, aż w końcu minęła godzina. Go jeszcze nie było.
Zdezorientowana ruszyłaś na poszukiwania. Lokal był cały zapełniony. Były tłumy, więc ledwo co mogłaś się poruszać. Po 15 minutach nie znalazłaś go. W pewnej chwili w końcu dotarłaś do toalet. Przy  drzwiach do męskiej zauważyłaś
chłopaka stojącego tyłem do Ciebie i całującego się z jakąś blondynką. Miał taką samą koszulę jak Zayn i tak samo ciemne włosy co on. Jednak nie podeszłaś bliżej, by sprawidzić czy to twój chłopak. Może to ze strachu, że to faktycznie
może być on, czy może przez to, że tak bardzo mu ufałaś i byłaś niemal pewna, że on nigdy by nie zrobił czegoś takiego. Gdy wyszłaś z klubu postanowiłaś wrócić do hotelu i tam na niego poczekać. Nie miałaś zamiaru już myśleć
o tym co zobaczyłaś. Czekałaś na mulata, na sofie w salonie. Byłaś już w piżamie i z kubkiem gorącej czekolady. Zbliżała się 3. Nie miałaś już siły dłużej siedzieć, więc zasnęłaś. Obudziły Cię jakieś hałasy. Wstałaś szybko i zobaczyłaś
Zayna leżącego w korytarzu pomiędzy drzwiami do sypialni, a łazienką. Dywan był cały brudny. Chłopak wymiotował. Był całkiem zalany. Podbiegłaś do niego i podniosłaś z ziemi. Nie potrafił nawet sam stać na nogach. Od razu opadł
całym swoim ciałem na Tobie. Trzymałaś go cały czas i zadawałaś pytania: - Co się stało? ; Gdzie byłeś? ; Z kim byłeś? - ale na żadne Ci nie odpowiedział. Położyłaś go na kanapie i już miałaś kierować się do kuchni po szklanke
zimnej wody, by go oblać, zauważyłaś na policzku, szyi i koszuli chłopaka czerwoną szminkę. Spojrzałaś na nieprzytomnego chłopaka i szybko wytarłas łzy, które od razu zaczęły spływać Ci po policzku. Poszłaś po tą wodę i oblałaś
go nią. Ten od razu stanął na równe nogi i już bardziej świadomy otarł oczy i zapytał:
-Coś się stało? - zobaczył twoje podpuchnięte, czerwone oczy. Uśmiechnęłaś się lekko i odpowiedziałaś:
-Nie, wszystko w porządku. - on również uśmiechnął się i chwiejnym krokiem podszedł do Ciebie. Przytulił Cię i powiedział:
-Przepraszam, że Cię zostawiłem, ale kolega do mnie napisał, że chcę mi coś dać i gdy wyszedłem do niego ten z jego kumplami wzięli mnie gdzieś do innego klubu no i tam mnie upili. - zaczęliście się śmiać. Chwycił twoją twarz i
namiętnie pocałował. W tym momencie zapomniałaś o tym, że chłopak kłamię i, że Cię zdradził. Może po prostu nie chciałaś żeby na prawdę tak było lub po prostu chciałaś wierzyć w te kłamstwa. Gdy przestaliście się całować mulat
udał się pod prysznic, a ty w tym czasie mogłaś się porządnie wypłakać. Położyłaś się w sypialni i płakałaś. Cholernie. Kochałaś go tak mocno, że nie potrafiłaś zrobić mu awantury, że Cię zostawił samą w klubie w waszą
rocznicę, a co gorsze zdradził. Nie chciałaś go zostawiać. Był dla Ciebie wszystkim. Zrobiłabyś dla niego co tylko mogła. Płakanie przerwał Ci on, w samym ręczniku i już niemal, że w pełni trzeźwy. Położył się koło Ciebie i z przejęciem
zapytał:
-Coś się stało kochanie? - otarłaś łzy i spojrzałaś mu w oczy. Było widać strach i przerażenie. Wyszeptałaś:
-Nic, po prostu przyrzeknij, że już zawsze będziemy razem. - wtuliłaś się w niego i tylko czekałaś na upragnioną pozytywną odpowiedź. Po dłuższej chwili ciszy odpowiedział:
-Przyrzekam. - wtedy odetchnęłaś z ulgą. Zaczęłaś całować go bez opamiętania. Szybko ściągnęłaś piżamę, a on ręcznik. Robiliście to całą noc. Tak mocno, głośno, dziko. Rano obudziłaś się pierwsza. Leżałaś przez chwile i myślałaś
o tej zdradzie. Bolało Cię to kurewsko mocno. Nagle telefon Zayna wydał dźwięk. Wiedziałaś, że nie powinnaś tego sprawdzić. Jednak chwyciłaś telefon i odebrałaś wiadomość od Jenifer. Znajdowało się tam ich wspólne zdjęcie, gdy się
całują i obejmują + podpis "dziękuję Ci za nasze 4 tak cudowne spotkanie:) xxxx twoja na zawsze.." - zraniło Cię to jeszcze bardziej. Nagle obudził się chłopak i zobaczył Cię zapłakaną trzymającą telefon. Za pewne wiedział co się
dzieje, ale nic nie powiedział. Wytarłaś łzy, szybko jednym ruchem palca usunęłaś wiadomość i zapytałaś z sztucznym uśmiechem:
-Chcesz może śniadanie? - chłopak zdzwiony, a za razem zdenerwowany odpowiedział:
-Chętnie. Zaraz tam do Ciebie przyjadę. - wyszłaś i załamana zaczęłaś przygotowywać coś do jedzenia. Nagle poczułaś oddech na karku i ręcę Zayna błądzące deliktanie po twoim ciele. Gdy tylko on Cię dotykał, całował czy po prostu
był obok Ciebie, zapominałaś o wszystkim.. Dzień spędziliście razem, a wieczorem wróciliście do Londynu. Zamieszkaliście znowu z chłopakami i gdy już myślałaś, że ta kobieta zniknęła z waszego życia kilka razy znowu się pojawiła.
Mimo wszystko nie mówiłaś nic chłopakowi. Pozwalałaś mu spotykać się z nią nic z tym nie robiąc. Bałaś się, że gdy byś powiedziała mu o wszystkim ten by Cię zostawił dla Jenifer. Nigdy nie powiedział Ci prawdy.. Żyliście w trójkę.

IMAGINE #16

Jesteś z Zaynem. Od początku wasz związek nie układał się zbyt dobrze. Na początku znosiłaś jego sławe, wszystkie fanki, które próbowały się do niego dostać, długie rązłąki i tych wciąż biegających za wami facetów z aparatami, ale w końcu zaczęło Cię to niszczyć od środka.
Nie miałaś do niego zaufania, bo ciągle pojawiały się plotki na jego temat i jakiś dziewczyn. Mimo to kochaliście się jak żadna inna para. Co prawda co wieczór były kłótnie, ale żadne z was nie miało siły by odejść. Pewnego
wieczoru przeczytałaś gazete z informacją o romansie Zayna z fanką w klubie. Byłaś uczolona na takie typu sprawy. Chciałaś to olać, ale mimo wszystko się zdenerwowałaś, że tym razem to może być prawda. Usiadłaś w salonie
z kubkiem gorącej herbaty i czekałaś na chłopaka. Gdy tylko wszedł z uśmiechem do domu ty wstałaś i podeszłaś do niego. Spojrzałaś na niego szkalnymi oczami i pokazałaś gazete. Ten poirytowany spojrzał na Ciebie, rzucił
gazete na bok i ominął Cię by położyć kurtke na sofie i udać się do kuchni. Ty załamanie się zaśmiałaś i odwróciłaś się do idzącego tyłem do Ciebie Zayna. Powiedziałaś:
-Nie wiedziałam, że życie z Tobą jest takie ciężkie. - Ten stanął, obrócił się do Ciebie i udałaś się w Twoją stronę. Z podniesionym głosem odpowiedział:
-A czego ty się spodziewałaś, co? - napiął się i kontynuował - Nie wiem co mam zrobić, abyś znowu mi ufała. - spuścił głowę. - Może mam rzucić to wszystko? zespół, sławe, fanki? - patrzyłaś się w podłgę i nie wiedziałaś co odpowiedzieć.
Z jeden strony, gdyby to wszystko zostawił w końcu by było dobrze, ale z drugiej strony jest to jego największe marzenie, które po ogromnej pracy osiągnął. Widząc brak jakiejkolwiek odpowiedzi z mojej strony wyszeptał:
-Mam już powoli dosyć tych ciągłych pretensji. Harry powiedział, że jeśli nie ma zaufania, nie ma też związku. - Spojrzałaś na niego i łza poleciała mi po poliku. Mulat skierował się na góre, a ty zostałaś stojąc na korytarzu.
Przez chwile nie wiedziałaś co zrobić, ale w końcu zdecydowałaś się z nim szczerze porozmawiać. Zależało Ci na nim cholernie. Jak na nikim przedtem. Uchyliłaś lekko drzwi od waszej sypialni i zobaczyłaś Zayna leżącego zkulony
na łóżku. Usiadłaś po drugiej stronie i tak patrzyłaś na niego. W końcu zdecydowałaś się wykonać ruch. Położyłaś swoją rękę na jego ramieniu. On obrócił się w twoją stronę, wtarł łzy, które spływały po jego twarzy i wtulił się w Ciebie
jak małe dziecko. Ty położyłaś się i oparłaś głowę o ścianę, a chłopak położył swoją głowę na twoim brzuchy. Głaskałaś go po twarzy jedną ręką, a drugą trzymałaś jego rękę. Po chwili podniósł się i wyszeptał:
-Przepraszam.. tak bardzo mi na Tobie zależy, więc skończę z tym wszystkim dla Ciebie. - zdzwiona popatrzyłaś na niego, a on dokończył - Wtedy będziesz mi już ufać? - Znów zalałaś się łzami i podniosłaś się na wysokość Zayna
i odpowiedziałaś:
- To ja przepraszam Zayn.. to ja wszystko zepsułam, ale obiecuję Ci, że to zmienie. Nie możesz zrezygnować ze swoich marzeń dla kogoś takiego jak ja. - Przytuliliście się do siebie i razem opadliście na łóżko. Patrzyliście w sufit
i całą noc rozmawialiście o nowym jutrze.

IMAGINE #15

Czytając to, polecam: http://www.youtube.com/watch?v=JXmUYdOVJtc&ob=av2e

Jesteś dziewczyną Harrego. Jesteście już ze sobą 3 lata. Mieszkacie razem z resztą chłopaków. Pewnego dnia dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży. Cieszyłaś się, ale wiedziałaś, że Harry nie będzie zadowolony, bo sam mówił, że
na razie nie chcę mieć dziecka. Mimo wszystko postanowiłaś mu powiedzieć. Weszłaś do domu i udałaś się do waszej sypialni. Hazza leżał na łóżku z laptopem. Weszłaś i rzuciłaś:
-Harry! Musimy porozmawiać. - On z uśmiechem wstał i stanął na przeciwko Ciebie. Zagryzłaś wargę i zaczęłaś:
-Jesteśmy już ze sobą ponad 3 lata. Jest idealnie, więc nie chciałbyś mieć małego bobaska? - położyłaś swoje ręcę na jego ramionach. On ze zdziwioną miną i cwaniackim uśmieszkiem oznajmił:
-Wiesz, że teraz dziecko zniszczyło by wszystko. Myślę, że oboje nie jesteśmy jeszcze gotowi. - Ty jednak byłaś pewna, że chcesz urodzić, więc bez zastanowienia powiedziałaś:
-W sumie racja. - zaśmiałaś się z nerwów. - ja nawet nie wiem czy Cię kocham Harry. Jesteśmy jeszcze młodzi. Na pewne nie jesteś tym jedynym. - Pogłaskałaś go po policzku i wyszłaś z domu. Czekała na Ciebie twoja przyjaciółka,
z którą udałaś się do Włoch, by tam zamieszkać i urodzić dziecko. Harold wybiegł za Tobą, ale wy z piskiem opon odjechałyście. Przez całą podróż milczałyście. W końcu twoja przyjaciółka się odezwała:
-Hazza na pewno Ci wybaczy. - Ty rzuciłaś sztuczny uśmiech i pokiwałaś twierdząco głową, ale w głębi duszy i tak wiedziałaś, że on nigdy Ci nie wybaczy. Mijały miesiące. Nikt z One Direction nie dwała znaku życia. Zrozumiałaś, że
chłopacy szybko zapomnieli o tym, że uciekłaś. Byłaś już w 6 miesiącu ciąży, gdy nagle ktoś zadzwonił do Ciebie na telefon. Był to ktoś ze szpitala. Kazali jak najszybciej przyjechać. Tak też zrobiłaś. Zdezorientowana zostałaś
zaprowadzona przez pielęgniarke na ostatnie piętro szpitala, do ostatniej sali. Było tam ciemno. W kącie tylko świeciła się mała lampka. Wielkie okna były zasłonięte. Weszłaś do pomieszczenia, a kobieta wyszeptała tylko:
-Proszę pani.. on umiera. - spojrzałaś na nią i nie wiedziałaś co się dzieje. Szybko podbiegałaś do łóżka i zobaczyłaś zmasakrowaną twarz twojego chłopaka. Łzy napłynęły Ci do oczu, a dziecko zaczęło kopać tak mocno jak nigdy
przedtem. Chwyciłaś rękę umierającego loczka, a on otworzył oczy. Ucieszył się. Chciał Cię przytulić, ale nie mógł wstać, więc wstałaś ty i pochyliłaś się nad nim. Wtedy zobaczył twój wielki brzuch. Zaczął płakałać, a ty powiedziałaś:
-Kochanie.. to twoje dziecko. - uśmiechnęłaś się lekko i zaczęłaś głaskać po policzku. - Zostawiłam Cię, bo nie chciałeś mieć małej dzieczynki. - Jego oczy znowu zalały się łzami. Wyszeptał:
-Darcy, tak? - łzy spływały po Tobie jak wodospad. Kiwnęłaś tylko głową twierdząco. Uśmiechałaś się przez łzy. Hazza położył swoje ciepłe ręcę na twój brzuszek. Zaczął delikatnie go głaskać. Nagle spojrzał Ci prosto w oczy i oznajmił:
-Szukałem Cię odkąd mnie zostawiłaś. Nie wiedziałem co mam zrobić, nie wiedziałem dokąd się udać. Tak bardzo cierpiałem. Myślałem, że to na serio prawda.. - zamknął oczy, by na chwile zatrzymać łzy. Ty nadal go głaskałaś
płacząc razem z nim. - Wkońcu powiedziano mi, że jesteś we Włoszech. Szybko się tu udałem. Byłem tak zorientowany. Myślałem cały czas co Ci powiem, co zrobię i nie zauważyłem ciężarówki jadącej na przeciwko mnie. - Jego
oczach pojawiły się dwie malutkie iskierki. Ty powiedziałaś:
-Harry, wyjdziesz z tego. - chłopak zaśmiał się lekko i powiedział:
-Nie kochanie.. ja umieram. - i tak właśnie zrobił. Umarł z rękoma na waszym dziecku i z ogromną miłością jaką trzymał w sobie dla Ciebie i waszej malutkiej Darcy. Jeszcze chwile nie mogłaś w to uwierzyć, ale gdy tylko zjawili się
lekarze i pielęgniarki, którzy na próżno próbowali ratować Hazze. Po kilku miesiącach urodziłaś piękną dzieczynkę. Razem z nią wróciłaś do Anglii. Zamieszkałaś znowu z chłopakami. Pogodziłaś się ze śmiercią swojego chłopaka.
Żyłaś tak jak Harry by chciał żebyś żyła bez niego.